Το σχολείο είναι ένας από τους μηχανισμούς που διαθέτει το κάθε κοινωνικό σύστημα για να καθοδηγήσει και να εντάξει τα μέλη του στις λειτουργίες του. Σαν τέτοιο λοιπόν, δεν μπορεί παρά να διαπνέεται από τις επιλογές και τις επιπτώσεις αυτών στον κοινωνικό ιστό. Έτσι, θα ήταν άστοχο να ειδωθεί το θέμα ?φύλο κι εκπαίδευση? έξω από αυτό το πρίσμα. Η Πολιτεία στην οποία έχει ωριμάσει ο σεβασμός προς τον πολίτη, θα εκφραστεί ανάλογα και στο γυναικείο ζήτημα σε όλους τους τομείς και στην εκπαίδευση.

Το ίδιο άστοχο θα ήταν ωστόσο, να παραβλέψει κανείς επί μέρους παράγοντες όπως αυτοί της κοινωνικής προέλευσης, της φυλής με τις ιδιαιτερότητές της ?δομή, αξίες, αρχές, πολιτισμό- στην διαμόρφωση της στάσης των φύλων στην επίσημη εκπαίδευση.
Αρκετοί, μετανάστες κυρίως, ή κάτοικοι της επαρχίας, αντιμετωπίζουν ακόμη, την εκπαίδευση ως μέσον καλυτέρευσης της θέσης τους. Άλλοι πάλι, όπως τα φύλα των Τσιγγάνων, έχοντας διαφορετικές προτεραιότητες, δομή και ανάγκες, φέρνουν το σχολείο σε δεύτερη μοίρα πρώτα για τα κορίτσια και κατόπιν για τα αγόρια. Έτσι, ενώ σε πληθυσμούς μεταναστών ή ντόπιων, δες Αρβανίτες, τα παιδιά παρακολουθούν το σχολείο, οι Τσιγγάνοι αποτραβούν τα παιδιά τους, κυρίως τα κορίτσια, στην πρώτη αποτυχία ή δυσκολία, για να ασχοληθούν με το σπίτι ή και να παντρευτούν. Οι ίδιοι πάλι, συχνά φυγοκεντρίζονται, παρά τις προσπάθειες ένταξης τους, από το ίδιο το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα.

Ιεραρχώντας τα πράγματα, στα προαναφερθέντα σύνολα θα ενέτασσα και τις υπόλοιπες παραμέτρους: οικογενειακή κατάσταση, βιολογικό φύλο κι αντιλήψεις, στάση και φύλο εκπαιδευτικού, παραπρόγραμμα κ.ά.

Στη συνέχεια, μέσα από στιγμιότυπα της σχολικής μου ζωής και παράλληλο σχολιασμό, επιχειρώ να καταδείξω πτυχές του ζητήματος και να προβληματίσω με γνώμονα τα παραπάνω.