Διαχωρίζω τους χρήστες του ελληνικού διαδικτύου στις εξής κατηγορίες:

1. Οι επαγγελματίες [είτε ήρθαν ως επαγγελματίες, είτε μετατράπηκαν σε τέτοιους μέσα από τους χώρους τους]
2. Οι εν δυνάμει επαγγελματίες [όσοι έχουν μία άλφα δημοφιλία και προσπαθούν να την εξαργυρώσουν επαγγελματικά μέσα από την διαδικτυακή τους παρουσία]
3. Οι χρήστες με υψηλή διαδικτυακή συνείδηση [δεν ανήκουν σε καμία από τις δύο προηγούμενες κατηγορίες αλλά γνωρίζουν, μέσα από την δυναμική και μακρά συμμετοχή τους, αρκετούς σκοπέλους του web]
4. Οι «απλοί» χρήστες [κυρίως άνθρωποι με εμπειρία στο ψυχαγωγικό κομμάτι της διαδικτυακής συμμετοχής που λειτουργούν μέσα σε έναν νέο πυρήνα των ήδη υπαρχόντων προσωπικών τους σχέσεων]

Σε αυτή την τελευταία κατηγορία θα ήθελα να αναφερθώ κι ενώ γνωρίζω πως ίσως το κείμενο χαρακτηριστεί δείγμα τρομολαγνίας, αναλαμβάνω την ευθύνη εφόσον καμιά φορά, πρέπει να τρομάξουμε ώστε να συνειδητοποιήσουμε την δική μας ατομική ευθύνη στην δημιουργία επικίνδυνων διόδων μέσω της όποιας έκθεσης της παρουσίας μας.

Τα 15 λεπτά δημοσιότητας στο διαδίκτυο έχουν μεταλλαχτεί σε περιοδικές επαναλήψεις 15 κλικ εφόσον ό,τι υλικό δημοσιεύεται , κυρίως από την προσωπική μας ζωή, βρίσκεται εκεί κάθε φορά που γίνεται η επιλογή πρόσβασης.
Κι όταν κάτι υπάρχει στο διαδίκτυο, είναι Νόμος πως αυτό θα προσπελαστεί με συνειδητό ή όχι τρόπο [είτε εσκεμμένα είτε μετά από κάποια αναζήτηση-πόσοι χρήστες έχουν συνειδητοποιήσει πως το google δίνει αποτελέσματα αναζήτησης σχεδόν από κάθε χώρο στον οποίο βρισκόμαστε εκτός αν μόνοι έχουμε *απαγορεύσει* την πρόσβαση;]

Η δημοσίευση φωτογραφιών των παιδιών «μας» είναι ό,τι πιο σύνηθες , ειδικά στο facebook.
Αλήθεια, σκέφτηκε κάποιος γονέας πως αυτές οι εικόνες μπορούν κάλλιστα να υποκλαπούν [φυσικά χωρίς προειδοποίηση] και να αναρτηθούν σε σελίδες [ τις οποίες πιθανότατα ποτέ δεν θα ανακαλύψετε] με ό,τι τρομακτικό περιεχόμενο μπορείτε να φανταστείτε;
Είστε σίγουροι πως κάτι τέτοιο δεν σας ενοχλεί;

Η δημοσίευση φωτογραφιών από παρέες, μαθητές, εκδρομές όπου δεν υφίσταται η έννοια του πλήθους αλλά εύκολα διακρίνονται τα πρόσωπα και οι φιγούρες, γνωρίζετε πόσο εύκολα μπορούν να υποστούν επεξεργασία και να μετατραπούν σε οποιαδήποτε αναπαράσταση την οποία επίσης πιθανότατα δεν θα συναντήσετε ποτέ στους χώρους που θα τις συμπεριλάβουν;
Αλήθεια θα σας κολάκευε μία τέτοια προοπτική;

Η χρήση των Κοινωνικών Δικτύων ξεκίνησε την έκρηξη της από το blogging. Την ανάγκη των ανθρώπων να μιλήσουν «έξω από τα δόντια» [συνήθως ανώνυμα- έτσι, ξεκίνησε] τόσο για να εκτονωθούν όσο και για να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης ή απλά μερικές επιπλέον γνώμες από νέους φίλους.
Από τότε όμως, όχι μόνο πέρασε σχεδόν μία πενταετία αλλά πλέον η επωνυμία από την μία πλευρά και το micro ?blogging από την άλλη, έδωσαν μία νέα ώθηση στην ψυχολογική μας εκτόνωση η οποία αυτή τη φορά έφερε και την δυναμική της δημοφιλίας με μία πιο ευρεία έννοια/ μία έννοια που αγγίζει το όριο της δημοσιότητας έστω και σε μία επικίνδυνη γενίκευση του όρου.

Σκέφτηκε κανείς πως αφενός αυτό το micro-spreading των προσωπικών μας σκέψεων ή και διαλόγων [οι οποίοι πλέον είναι δημόσιοι, εφόσον με ένα google search εμφανίζονται τα tweets όλων μας] συχνά προκαλούν όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια στο παρασκήνιο της μικρής ή μεγάλης αυλής μας, άσχετα με το πόσα like ή bravo μπορεί να δεχθούμε μπροστά από τον καλυμμένο κανιβαλισμό των προσωπικών μας σκέψεων;

Μπορείτε να φανταστείτε φράσεις ?oh plz get a room? ή ?oh get a life? ή «f*** off u δήθεν μάγκα? , όχι μόνο να λέγονται αλλά να κυκλοφορούν αστραπιαία με DM, PM, chat , etc;
Δεν μπορείτε να το φανταστείτε;
Γιατί;
Πιστεύετε πως ο κόσμος ευκολότερα δηλώνει το φανερό like από το καλυμμένο «ουστ»;

Φυσικά είναι αδύνατον να μας συμπαθούν όλοι. Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι δύσκολο να συμπαθούν όλοι αυτό που τους δείχνουμε [εφόσον πολύ περισσότερο από συχνά οι χρήστες δεικνύουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι/ είτε επειδή έτσι έχουν επιλέξει, είτε επειδή έτσι προκύπτει από τις «δυνάμεις» που νοιώθουν πως έχουν], πόσω μάλλον να σεβαστούν το δικαίωμα μας να έχουμε μία παρουσία που απλά δεν ταιριάζει με την κοινωνική αισθητική όλων!

Η διαφορετικότητα όμως που υπάρχει στο διαδίκτυο ? σε σχέση με την καθημερινότητα μας- είναι πως στο web κάποιος μπορεί να σας «παρ-ακολουθεί» χωρίς καν να το γνωρίζετε.

Πολλά facebook profiles παραδείγματος χάρην, έχουν ανοικτό wall. Ακόμα κι αν δεν είσαι facebook friend μπορείς να δεις τι γράφεται εκεί μέσα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στα fb pages & groups.

Κι ενώ υπάρχουν ρυθμίσεις για να κλείσετε την «είσοδο» σε όσους δεν έχετε επιλέξει να «ζουν» κοντά σας,
Το «παράθυρο» είναι εκεί, ορθάνοικτο.

Θα αφήνατε ποτέ στο σπίτι σας τα παράθυρα χωρίς κουρτίνες ή ανοικτά επί 24-ωρου βάσεως;
Ή μήπως είστε τόσο σίγουροι πως όσα γράφετε είναι «ακίνδυνα» για την δημόσια έκθεση σας;
Πιθανόν να είναι έτσι , αλλά ορίστε πάλι η συνειδητή επιλογή: γράφετε πραγματικά όσα εσείς επιλέγετε να εκθέσετε ή μέσα από την διαδραστικότητα της συζήτησης εύκολα αφήνετε και σχόλια τα οποία επίσης δεν θα θέλατε να ακούν οι περαστικοί έξω από το ανοικτό παράθυρο;

Είστε σίγουροι πως θα θέλατε κάποιος άγνωστος που θα συναντήσετε σε μία παρέα στη συμβατική σας ζωή να αποκαλύψει ?θεωρώντας το μάλιστα πολύ φυσιολογικό- οτιδήποτε έχετε μοιραστεί στο διαδίκτυο, συμπεριφερόμενος μάλιστα σαν να είστε κολλητοί φίλοι χρόνια;

Είμαι σίγουρη πως όλοι θεωρούμε πως έχουμε αρκετά ολοκληρωμένες προσωπικότητες και πως ακόμα και όταν κάνουμε λάθη αμαυρώνοντας ? σε όποιο εύρος κύκλου γνωστών ή αγνώστων- την εικόνα μας [προσωπική ή εικονική], εύκολα ξεστομίζουμε «ο! δε βαριέσαι αδερφέ», αλλά μήπως χάνουμε σιγά σιγά την πραγματική δύναμη που διαθέτουμε ενάντια στη μηχανική της τεχνολογίας: την προσωπική δυνατότητα προσδιορισμού ορίων;

Τροφή για σκέψη.

ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: www.wegoweb.gr