Αν έγραφε ξανά σήμερα τη «Λιλιπούπολη» θα την έκανε, λέει, πιο «πράσινη», πιο «οικολογική» στους στίχους, «άρα πιο ηλεκτρονική». Και τα τραγούδια του «Καρυωτάκη» το ίδιο. Στο «Σαμποτάζ» δεν θα άλλαζε τίποτα. Μουσική σε στίχους Καβάφη γράφει για πρώτη φορά και επιλέγει και πάλι τον Γιάννη Παλαμίδα να ερμηνεύσει τα «13 τραγούδια σε στίχους Κ. Καβάφη» που θα πρωτοπαρουσιαστούν λίγο πριν από την κυκλοφορία του δίσκου το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο.

«Είναι απόλυτα σύγχρονος, πιο σκληρός απ΄ τον Καρυωτάκη, ο Καβάφης. Τα εμπεριέχει όλα» λέει η Λένα Πλάτωνος, η οποία επανήλθε στη Θεσσαλονίκη 28 χρόνια μετά για να επανασυστήσει το πρωτοποριακό- τότε και τώραέργο της στους σύγχρονους νέους και 30 χρόνια μετά τη «Λιλιπούπολη», 29 μετά το «Σαμποτάζ», 28 μετά τον «Καρυωτάκη» επιμένει ηλεκτρονικά.

Πώς βιώνετε την ιδιότητα της συνθέτριας ως γυναίκα; Δεν έχουμε και πολλές?
Κάπως τραυματικά ως προς την προσωπική μου ζωή. Ο χρόνος, ξέρετε, είναι πολύ εσωτερική υπόθεση. Κι εγώ έτσι τον βιώνω, εσωτερικά.

Βιώνετε τραυματικά και τη μουσική;
Η μουσική είναι η ζωή μου, δεν βιώνω τραυματικά τη ζωή μου. Είχα θαυμάσιο πατέρα που μου έμαθε τη μουσική με μια τεχνική σαν αυτή του Σάμερχιλ (του αντιαυταρχικού σχολείου του Α. Σ. Νιλ). Δεν μου δίδαξε με νότες, αλλά με το αυτί. Μου έπαιζε ιστορίες στο πιάνο. Το «Σαμποτάζ» χαρακτηρίστηκε ρηξικέλευθο,ανατρεπτικό. Τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τους βαρβάρους;

Κύριος οίδε? Παλαιότερα είχαμε αναφορές. Τώρα πορευόμαστε μόνοι. Κλεισμένοι στα στενά του Λεωνίδα? Ο περιορισμός όμως σ΄ αναγκάζει να γίνεις πιο ευρηματικός. Μέσα στη φαινομενική άπλα, στο ξεσάλωμα του καπιταλισμού που βιώνουμε ίσως είναι η καλύτερη περίοδος για δημιουργία.

Οι νέοι ακούνε με την ίδια ζέση σήμερα τα τραγούδια σας;
Απόλυτα. Το είδα στο «Παλλάς». Τα γνωρίζουν τα τραγούδια, τα ζητούν. Μη νομίζετε. Τα παιδιά των υπολογιστών είναι μια γενιά πολύ πιο πληγωμένη από τη δική μας. Είναι πληγωμένοι από την αδιαφορία ημών των γονιών. Επικοινωνώ μαζί τους με το Διαδίκτυο.

Ποιό τραγούδι σας θα τους χαρίζατε;
«Αχ Ρόζα Ρόζα- Ροζαλία πάμε μαζί στη συναυλία, ν΄ ανθίσει μ΄ όλα τα βιολιά μια ροζ μεγάλη βυσσινιά στο πρώτο μας φιλί». Σας φαίνεται γλυκούτσικο, ε; Οι άνθρωποι- όλων των ηλικιών- πεθαίνουν ακόμα και σήμερα για τα γλυκούτσικα. Είναι το αγαπημένο μου χρώμα το ροζ. Αλλά και το μαύρο. Το σπίτι μου είναι βαμμένο όλο ροζ. Το πιάνο μου όμως είναι κατάμαυρο. Και το φουστάνι μου. Η ψυχή μου όμως είναι ροζ? Πώς αλλιώς θα καταπιανόμουν με τον Καβάφη;

ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΑΝΕΑ